Tekst źródłowy strony Przykład wyrównania osnowy z punktami mierzonymi RTN oraz tachimetrycznie

Przykład wyrównania osnowy z punktami mierzonymi RTN oraz tachimetrycznie - dotyczy użycia modułu [[Wyrównanie ścisłe osnów 3D i GNSS]].

{| class="wikitable" align="right"
 !colspan=2|Przykład wyrównania osnowy z punktami mierzonymi RTN oraz tachimetrycznie
 |-
 !Kategorie
 |[[:Kategoria:Moduły obliczeniowe| Moduły obliczeniowe]] 
 |-
 !Ścieżka w programie
 |Obliczenia -> Wyrównanie ścisłe osnów 3D i GNSS
 |-
 !rowspan=16|Powiązania
 |-
 |[[Wyrównanie swobodne]]
 |-
 |[[Import wektorów GNSS z programu GNSS Solutions]]
 |-
 |[[Import wektorów z programu GEONET]]
 |-
 |[[Import danych z instrumentów Leica]]
 |-
 |[[Import wektorów GNSS z programu GNSS Solutions]]
 |-
 |[[Błędy pomiaru w module wyrównanie ścisłe osnów 3D GNSS]]
 |-
 |[[Kontrola spójności danych]]
 |-
 |[[Wyrównanie ścisłe osnów 3D i GNSS]]
|}

W tym przykładzie przybliżymy sposób łącznego wyrównania wektorów pomierzonych metodą
RTN z obserwacjami klasycznymi (kątami i długościami). Pomiar sytuacyjny wykonano w zwartym
obszarze leśnym. W terenie nie odnaleziono pobliskich punktów osnowy, dlatego punkty
o dogodnym horyzoncie pomierzono technika RTN w nawiązaniu do sieci stacji referencyjnych
ASG-EUPOS. Do pomiaru satelitarnego wykorzystano punkty skrajne i punkty środkowe osnowy
pomiarowej (inaczej pojedynczy ciąg byłby za długi i nie spełniałby wymogów rozporządzenia).
Pomiar odbiornikiem ''Leica Viva'' z kontrolerem CS10 wykonano na każdym punkcie dwukrotnie z
niezależną inicjalizacją odbiornika. Pojedynczy pomiar obejmował minimum 30 epok (z interwałem
rejestracji 1 s). Następnie sporządzono raport z pomiaru RTN. Za pomocą formularza firmy
''Softline'' (LeicaRTKBaselineCGEO.frt) wygenerowano plik tekstowy z informacją o położeniu wykorzystanych
stacji referencyjnych, wyznaczonych wektorach i pełną charakterystyką dokładnościową. Pozostałe punkty powiązano obserwacjami wykonanymi tachimetrem elektronicznym, a dane przetransmitowano bezpośrednio do programu ''C-Geo''. Podobnie jak w pierwszym przykładzie
niezbędne było ''oczyszczenie pomiarów'' (np. poprawa numeracji punktów) i oznaczenie
punktów nawiązania.

[[Plik:tachi2.png|left|thumbnail|500px]]






























W celu późniejszego wyrównania obserwacji zestawionych w dziennikach pomiarowych zapisano
je w bazie obserwacji w ''C-Geo''. Można w niej składować wszystkie pomiary niezbędne do zakładania
osnów, zarządzać nimi oraz je uśredniać.

[[Plik:Bazaobs.png|left|thumbnail|500px]]


Tak przygotowane dane pozwalają przystąpić do wyrównania obserwacji oraz wyznaczenia najbardziej
prawdopodobnych współrzędnych punktów osnowy pomiarowej. Prace rozpoczęto od wczytania
do modułu wyrównania wektorów wyznaczonych metoda RTN, później zaimportowano obserwacje
klasyczne w postaci kątów i długości boków. Ponieważ plik z odbiornika GNSS zawierał
współrzędne geocentryczne stacji bazowych, możliwe było ich przeliczenie do właściwego układu
płaskiego i wprowadzenie jako punktów stałych. Do wyrównania niezbędne są również błędy obserwacji.
W przypadku wektorów GNSS wyznacza je oprogramowanie odbiornika, jednak w odniesieniu
do obserwacji klasycznych ich wartości muszą być wprowadzone przez użytkownika. Na
podstawie analizy pomiarów (np. pomiaru odległości w dwóch kierunkach oceniono dokładność
pomiaru odległości na 30 mm w przypadku błędu stałego oraz 3 mm błędu systematycznego, zaś
błąd pomiaru kata oszacowano na 30“. Po uruchomieniu procedury obliczeniowej następuje automatyczne
wyznaczenie współrzędnych przybliżonych oraz wyrównanie wszystkich zebranych
obserwacji (z niezbędnymi redukcjami) według metody C.F. Gaussa. Wyniki obliczeń przedstawia
rysunek. Do operatu technicznego sporządza się raport z wyrównania dokumentujący cały proces
obliczeniowy.

[[Plik:WyruWyru.png|left|thumbnail|500px]]




[[Kategoria:Moduły obliczeniowe]]
[[Kategoria:Wszystkie hasła]]